کاهش قدرت و توده ی عضلات اسکلتی با بیماری های قلبی عروقی در دیابت نوع 2 مرتبط است
6 دسامبر 2021- طبق مطالعه جدیدی که در مجله ی Diabetes منتشر شده است، کاهش توده عضلات اسکلتی و کاهش قدرت عضلات برای گرفتن اجسام(grip strength) هر دو با افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ارتباط دارد.
افراد مبتلا به دیابت نوع 2 در معرض خطر بیشتری برای انواع مختلفی از بیماری های قلبی عروقی هستند. در حالی که تعدادی از عوامل در بروز خطر بیماریهای قلبی عروقی در افراد مبتلا به دیابت نقش دارند- از جمله کنترل قند خون، سطح چربی خون (کلسترول و تری گلیسیرید)، فشار خون و وزن بدن - محققان گاهی به بررسی شاخص‌های بالقوه بیماری قلبی عروقی پرداخته‌اند، که به طور گسترده استفاده نمی شود، اما ممکن است برای کمک به غربالگری افراد از نظر خطر بیماری قلبی عروقی مفید باشند.
محققان در کره جنوبی، به بررسی 1230 بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 بالای 30 سال پرداختند. شرکت‌کنندگان تحت آزمایش‌های مختلف مرتبط با سلامتی قرار گرفتند، از جمله آزمایش‌هایی که توده عضلات اسکلتی (توده ی ماهیچه‌های متصل به اسکلت) و قدرت گرفتن را اندازه‌گیری می‌کنند. همچنین سابقه سلامتی و فاکتورهای سبک زندگی آنها را ارزیابی کردند. در هنگام بررسی پیامدهای قلبی عروقی، بیماری شریانهای کرونر CAD، سکته مغزی ایسکمیک قبلی، بیماری شریانی محیطی (PAD) یا هر ترکیبی از این شرایط بررسی شد.
شرکت کنندگان برای تجزیه و تحلیل به چهار گروه مختلف تقسیم شدند: توده عضلات اسکلتی کم و قدرت گرفتن کم (428 شرکت کننده)، توده عضلات اسکلتی کم و قدرت گرفتن بالا (182 شرکت کننده)، توده عضلات اسکلتی بالا و قدرت گرفتن کم (188 شرکت کننده)، و توده عضلات اسکلتی بالا و قدرت گرفتن بالا (432 شرکت کننده). بررسی ها نشان داد که شرکت‌کنندگانی با توده ی عضلات اسکلتی کم و قدرت گرفتن کم در مقایسه با افرادی با توده عضلات اسکلتی بالا و قدرت گرفتن بالا، بیشتر به بیماری قلبی عروقی مبتلا بودند.
کاهش عضلات اسکلتی و کاهش قدرت گرفتن با افزایش خطر قلبی عروقی مرتبط است
پس از تنظیم نتایج برای طیف گسترده ای از عوامل - از جمله سن، جنس، شاخص توده بدنی، عادات ورزشی، مصرف الکل و تنباکو، فشار خون، هموگلوبینA1C و عملکرد کلیه - محققان دریافتند شرکت کنندگانی که حجم توده عضلات اسکلتی آنها کم است و قدرت گرفتن پایینی دارند، 2.9 برابر بیشتر در معرض بیماری قلبی عروقی - از جمله 2.4 برابر بیشتر در معرض CAD و 5.8 برابر احتمال بیشتر برای ابتلا به بیماری شریانی محیطی(PAD)- نسبت به شرکت کنندگانی با توده عضلات اسکلتی بالا و قدرت گرفتن بالا، قرار دارند. هیچ مدرکی دال بر افزایش خطر سکته مغزی ایسکمیک وجود نداشت.
در حالی که سطح A1C بالاتر خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را به طور کلی افزایش نمی دهد، اما در گروه های خاصی از شرکت کنندگان این خطر را تحت تاثیر قرار داده بود. در میان شرکت‌کنندگانی که توده عضلات اسکلتی بالا و قدرت گرفتن پایین داشتند، افرادی با سطح A1C برابر با 7.1 درصد یا بالاتر، 3.7 برابر بیشتر در معرض ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی قرار داشتند - از جمله 3.4 برابر احتمال بیشتر برای ابتلا به CAD.در میان شرکت کنندگانی با توده عضلات اسکلتی کم و قدرت گرفتن بالا، افرادی با سطحA1C برابر با 7.1 یا بالاتر، 3.9 برابر بیشتر در معرض بیماری قلبی عروقی بودند - از جمله 2.5 برابر احتمال بیشتر برای ابتلا به CAD. در میان شرکت‌کنندگانی با توده عضلات اسکلتی کم و قدرت گرفتن کم، افرادی با سطحA1C برابر با 7.1 درصد یا بالاتر، 7.3 برابر بیشتر در معرض ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی قرار داشتند - از جمله 6.2 برابر احتمال بیشتر برای ابتلا به CAD.
محققان به این نتیجه رسیدند که ترکیب توده عضلات اسکلتی کم و توانایی پایین در گرفتن اجسام، به شدت با بیماری های قلبی عروقی - به ویژه CAD وPAD - در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، به ویژه افرادی با سطح A1C بالاتر، مرتبط است. با این حال، قبل از به روز رسانی هر گونه توصیه ای برای غربالگری و گنجاندن معیارهای توده عضلات اسکلتی یا قدرت گرفتن، برای پیش بینی خطر بیماری قلبی عروقی، تحقیقات بیشتری لازم است.
منبع:
https://www.diabetesselfmanagement.com/news-research/2021/12/06/reduced-skeletal-muscle-and-grip-strength-linked-to-cardiovascular-disease-in-type-2/